بیماری آنتروپونوز: آیا می توانید حیوان خانگی خود را بیمار کنید

آنتروپونوز

با توجه به شواهد موجود احتمال زیادی در انتقال بیماری ها از حیوانات به انسان وجود دارد. اما اخیراً ، محققان پزشکی در حال تحقیق و بررسی بیشتر در خصوص انتقال بیماری از انسان به حیوان هستند.

آنفولانزای خوکی و پرندگان دو نمونه شگفت انگیز حیواناتی هستند که بیماری را به انسان منتقل می کنند. سایر بیماری هایی که توسط حیوانات خانگی به انسان منتقل میشود میتوان به بیماری  کرم گرد و کرم قلاب دار و همچنین تب بید ، توکسوپلاسموز و هاری اشاره کرد..

در بیماری آنتروپونوز مواردی از باکتریها ، ویروسها ، انگلها و قارچها را مشاهده شده است که از میزبان انسان به حیوانات انتقال می یابد و در ۵۶ کشور در هر قاره به جز قطب جنوب رخ می دهد.

اهمیت باغ وحش معکوس

آنتروپونوز فقط یک مفهوم جالب نیست؛ بلکه یک مسئله مهم جهانی است. حیوانات پرورش یافته برای تامین غذا در تعامل با گونه های وحشی قرار می گیرند که هرگز به طور طبیعی با آنها روبرو نمی شوند.با افزایش تعاملات بین حیوانات و انسان ، پاتوژن انسانی درون یک حیوان می تواند تنها در ۲۴ ساعت هزاران مایل حرکت کند. به عنوان مثال ، در طی همه گیر آنفولانزای H1N1 در سال ۲۰۰۹ ، ویروس توانست طی چند ماه وسعت کره زمین را طی کند و همه گیری جهانی پیدا کند  و از خوک ها را به انسان منتقل شود. علاوه بر تجارت روزافزون حیوانات ، ما در صنعت حیوانات خانگی نیز رو به رشد هستیم. تخمین زده می شود ۶۸ درصد از مردم ایالات متحده در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ صاحب حیوان خانگی باشند ، که از ۵۶ درصد در سال ۱۹۸۸ افزایش یافته است.
درک چگونگی عملکرد بیماری ها در تمام سناریوها برای موفقیت آینده زنجیره غذایی انسان و بقای ما به عنوان یک گونه ضروری است. در فراتر از مزارع و بازارهای قانونی ، باغ وحش ها و آکواریوم ها ، تجارت غیرقانونی گوشت نیز وجود دارد که می تواند تأثیر چشمگیری بر اوضاع بگذارد.

تحقیقات اولیه در مورد عوامل بیماری زا از انسان به حیوانات این واقعیت را نشان میدهد که بیماری ها می توانند از انسان به حیوانات منتقل شوند . تخمین زده می شود ۶۱.۶ درصد از عوامل بیماری زای انسان به عنوان پاتوژن های گونه های متعدد در نظر گرفته شده و قادر به آلوده کردن طیف وسیعی از حیوانات هستند. همچنین ، بیش از ۷۷ درصد از عوامل بیماری زا که حیوانات به آن آلوده می شوند ، از چندین عامل بیماری زا هستند.  یکی از اولین مطالعات انجام شده در مورد آنتروپونوز (زونوز معکوس) در سال ۱۹۸۸ انجام شد و به بررسی درماتوفیت ها – قارچ هایی که باعث عفونت های سطحی پوست ، ناخن ها و موها می شوند – از جمله میکروسپوروم و تریکوفیتون پرداخت. نویسندگان دریافتند که این قارچ ها می توانند از حیوان به حیوان ، انسان به انسان ، حیوان به انسان و انسان به حیوان منتقل شوند.
در اواسط دهه ۱۹۹۰ ، تمرکز از زئونوزهای قارچی معکوس به باکتریهایی مانند استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) و مایکوباکتریوم توبرکلوزیس منتقل شد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ ، علاقه به ویروس ها افزایش یافت ، و در طول همه گیری در آنفلوانزای خوکی H1N1 در سال ۲۰۰۹ ، اوج گرفت. از سال ۲۰۰۰ ، مطالعاتی در مورد توانایی برخی انگل ها برای انتقال از انسان به حیوان ، از جمله Giardia duodenalis (انگل مسئول بیماری ژیاردیاسیس و ایجاد اسهال ) و Cryptosporidium parvum (انگل میکروسکوپی که باعث بیماری تبخال می شود) آغاز شد. به دلیل مقاومت در برابر آنتی بیوتیک ها ، گاهی اوقات MRSA ” ” را superbug میخوانند. عفونت های ناشی از MRSA درمان بسیار دشواری دارد  و احتمال کشندگی آن وجود دارد.  مطالعه ای که در سال ۲۰۰۶ در مجله دامپزشکی میکروبیولوژی منتشر شد ، به MRSA در حیوانات اهلی و انتقال آن بین انسان و حیوان پرداخت. آنها نتیجه گرفتند که: “انتقال MRSA بین انسان و حیوان ، از هر دو جهت ، مشکوک بود. به نظر می رسد MRSA یک پاتوژن در حال ظهور دامپزشکی و جنون است.در این مقاله به یک مورد خاص که یک زن و شوهر بارها و بارها به MRSA آلوده شده بودند ، اشاره شده است. عفونتهای مجدد فقط پس از شناسایی سگشان به عنوان منبع و معالجه متوقف شدند. فرض بر این است که ابتدا این سگ توسط زوج آلوده شده و هر بار که درمان برای زوج موفقیت آمیز بوده ، عفونت مجددا توسط سگ به آنها منتقل شده است. با وجود مشکلات ذاتی در درمان MRSA ، اگر حیوانات – و بخصوص حیوانات خانگی – قادر به ذخیره و حفظ پاتوژن و انتقال بیماری باشند ، خطر شدیدتر است.

در سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ ، محققان بیش از ۱۳ گربه و یک سگ مبتلا به عفونت همه گیر H1N1 را شناسایی کردند که به نظر می رسد از تماس انسان بوده است. جالب توجه است که علائم حیوانات شبیه به مواردی است که در انسان بروز میکند.از بین همه حیوانات ، گوریل ها و شامپانزه ها به دلیل آرایش ژنتیکی و فیزیولوژیکی مشابه آنها ، ممکن است مستعد ابتلا به بیماریهای انسانی باشند. تحقیقات نشان میدهد که آنها در برابر تعدادی از بیماری های انسانی از جمله سرخک ، ذات الریه ، آنفولانزا ، طیف وسیعی از ویروس ها ، باکتری ها و انگل ها آسیب پذیر هستند. به دلیل حضور شکارچیان در محیط های حیات وحش ، از بین رفتن زیستگاه ها ، پارک های حیات وحش ، باغ وحش ها و شکار گوشت گاو ، انسان ها بیشتر با بیماری های حیوانی روبروست. به همین دلیل ، انتقال بیماری های متقابل گونه ها به یک نگرانی اساسی تبدیل شده است. در سالهای ۲۰۰۳ ، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ ، شیوع بیماری کشنده تنفسی منجر به مرگ شامپانزه های وحشی در پارک ملی کوههای تانزانیا شد. اگرچه هر دو بیماری سرخک و آنفلوانزا مورد توجه قرار گرفتند ، اما هیچ مدرکی برای اثبات آنها به عنوان علت یافت نشد. محققان نمونه مدفوع را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و تشخیص دادند که یک متاپنوموویروس مرتبط با انسان ( ویروسی که باعث عفونت تنفسی فوقانی می شود ) مقصر است. به طور مشابه ، در سال ۲۰۰۹ ، شیوع عفونت metapneumovirus انسانی در شیکاگو ، از توله سگ آلوده به گروهی از شامپانزه های گسترش یافت. هر هفت نفر بیمار شدند و یک نفر نیز درگذشت.

سگ های نقاشی شده آفریقایی گونه ای در معرض خطر سگ های وحشی است. به عنوان بخشی از تلاش برای حفاظت ، مطالعه ای که در سال ۲۰۱۰ منتشر شد ، انگل های موجود در مدفوع گونه ها را مورد بررسی قرار داد. عفونت Giardia duodenalis ، به عنوان انگلی که در روده کوچک زندگی می کند ، در ۲۶ درصد از حیوانات وحشی و ۶۲ درصد از حیوانات اسیر(حضور در باغ وحش ها و مکان های نگه داری حیوانات) یافت شد.اگرچه در گربه ها و سگ های خانگی رایج است ، G. duodenalis  به طور طبیعی در سگ های نقاشی شده آفریقایی نیست.

علائم بیماری می تواند شامل اسهال ، حالت تهوع ، ناراحتی در شکم و کاهش اشتها باشد. نویسندگان نتیجه گرفتند که این انگل ها از تعامل انسان و سگ وارد جمعیت شده و از آن پس ، از سگ به سگ منتقل می شوند ، و این یک تهدید بالقوه جدید برای آینده نامشخص آنهاست.

اگرچه تحقیقات در مورد بیماری زونا معکوس نسبتاً کم است ، اما یک موضوع مهم در سطح جامعه جهانی است. اگر پاتوژن های انسانی قادر به آلوده کردن گونه های دیگر باشند و این گونه ها قادر به تعامل با انسان باشند و مسافت های زیادی را طی کنند ، این یک بیماری همه گیر  جهانی خواهد بود.می دانیم که ویروس آنفولانزا می تواند به سرعت جهش یابد و با زندگی در گونه های مختلف ، این شانس را دارد که به روش هایی تغییر کند و جهش پیدا کند که در انسان نتوانسته باشد. با تغییر این عوامل بیماری زا ، ممکن است برای انسان خطرناک تر شود. با این حال ، در طرف دیگر سکه ، برخی ممکن است به طور فزاینده ای کشنده شوند.