اختلال افسردگی مداوم (PDD) و اختلال افسردگی اساسی (MDD) دو شکل افسردگی هستند. هر دو شرط می تواند بر زندگی روزمره فرد تأثیر بگذارد.
زنان بیشتر از مردان به PDD مبتلا هستند. MDD یکی از شایعترین اختلالات سلامت روان است که ۷.۱ درصد از بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین احتمال بروز آن در زنان نسبت به مردان بیشتر است.
تفاوت اساسی بین MDD و PDD در مدت زمان بروز علائم است. برای تشخیص PDD در بزرگسالان، علائم آن باید حداقل باید ۲ سال ادامه داشته باشد. بزرگسالان مبتلا بهMDD ، آنچه را تحت عنوان افسردگی اساسی می دانند که حداقل ۲ ماه طول بکشد.
امروز در مجله اینترنتی زندگی سالم درباره تفاوت های بین اختلالات افسردگی اساسی و مداوم بیشتر توضیح می دهیم وعلائم، علل و راه معالجه ان را بررسی خواهیم کرد.
علائم
PDD و MDD علائم بسیار مشابهی دارند.به این صورت که ممکن است فرد همزمان علائم هر دو اختلال را داشته باشد.
علائم MDD
علائم زیادی برای بیماری MDD وجود دارد اما نیازی به تشخیص همه علائم نیست و داشتن برخی از علائم تشخیص را قطعی میکند.
علائم MDD عبارتند از:
· داشتن روحیه افسرده که بیشتر روزها ادامه دارد
· علاقه و لذت کمتر در بیشتر یا همه فعالیتها
· احساس خستگی
· احساس بی ارزشی یا گناه
· مشکل در تمرکز و تصمیم گیری
· از دست دادن یا بدست آوردن مقدار قابل توجهی از وزن ناخواسته
· مشکل در خواب – بی خوابی – یا خوابیدن بیش از حد
· تجربه نوعی بیقراری به نام تحریک روانی و یا فکر کردن، صحبت کردن و انجام کارهای روزمره دیگر دشوار است ( اختلال روانی)
· داشتن افکار مکرر مرگ
علائمPDD
علائم PDD تا حدودی با علائم MDD همپوشانی دارد مانندMDD ، هر علامت PDD لازم نیست در همان زمان حضور داشته باشد تا فرد، افسرده تشخیص داده شود. علائم PDD شامل موارد زیر است:
· احساس افسردگی یا تحریک پذیری
· اشتهای ضعیف یا پرخوری داشته باشید
· بی خوابی یا زیاد خوابیدن
· احساس خستگی یا انرژی کم
· اعتماد به نفس پایین
· در تمرکز یا تصمیم گیری مشکل دارید
· احساس ناامیدی
علل PDD و MDD
در حالی که برخی از دلایل MDD و PDD ممکن است مشابه باشند ولی تفاوت های اساسی نیز وجود دارد.
MDD که اختلالات خلقی ایجاد میکند، دلایل ژنتیکی و بیرونی دارد. در موردMDD ، دانشمندان معتقدند که هر علامت MDD ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. آنها بخشی از مغز به نام هیپوکامپ که در MDD نقش زیادی دارد ) در شخصی که مبتلا به MDD است، هیپوکامپ در مقایسه با فرد بدون اختلال کوچکتر است) را شناسایی کرده اند.
هیپوکامپ در ایجاد خاطرات، سازگاری با شرایط استرس زا و پردازش احساسات کمک می کند. کاهش اندازه این قسمت از مغز می تواند بر توانایی عملکرد آن تأثیر بگذارد.
MDD همچنین میزان ماده خاکستری موجود در مغز را کاهش می دهد. ماده خاکستری در فرآیندهای بیشماری از جمله گفتار، تصمیم گیری و کنترل خود، درگیر است. انتقال دهنده های عصبی سروتونین، دوپامین و نوراپی نفرین را از طریق ماده خاکستری منتقل می کنند. هنگامی که MDD مقدار ماده خاکستری را کاهش می دهد ، این امر عبور این انتقال دهنده های عصبی را مختل می کند و منجر به علائم این اختلال می شود.
عواملی که شانس ابتلا به MDD را افزایش می دهد عبارتند از:
· داشتن اپیزود افسردگی
· یک واقعه استرس زای زندگی را تجربه می کنید
· سابقه خانوادگی MDD
· داشتن شرایط پزشکی مزمن
· زوال عقل
· اضطراب
· سوء مصرف مواد
تحقیقات در مورد دلایل PDD در حال انجام است، اما دانشمندان معتقدند که اختلال در انتقال دهنده های عصبی سروتونین، اپی نفرین، نوراپی نفرین و گلوتامات نقش دارد. محققان همچنین دریافتند که قسمتهای خاصی از مغز مانند قشر اوربیتوفرونتال و هیپوکامپ در افرادی که PDD دارند از کسانی که این بیماری را ندارند، کوچکتر است. سایر دلایل PDD ژنتیکی، محیطی و روانی است. برخی از این موارد عبارتند از:
· شرایط پزشکی جدی مانند دیابت و سرطان
· سابقه شخصی یا خانوادگی افسردگی
· تروما یا استرس مزمن
· برخی داروهای خاص که می توانند افسردگی به عنوان یک عارضه جانبی ایجاد کنند
تشخیص
فرآیندهای تشخیصی برای PDD و MDD مشابه هستند.
تشخیص اختلال افسردگی اساسی
پزشکان از علائم MDD برای تشخیص آن استفاده می کنند. برای تشخیص پزشک MDD ، یک فرد باید حداقل پنج مورد از این علائم را داشته باشد که یکی از آنها اغلب باید احساس افسردگی کند یا تجربه از دست دادن علاقه یا لذت در زندگی داشته باشد. این علائم باید بر سلامتی اجتماعی فرد ، شغل و سایر جنبه های مهم زندگی خود تأثیر منفی بگذارد. علائمی که پزشکان برای تشخیص MDD از آن استفاده می کنند ، علائم افسردگی عمده است. برای تشخیص یک اختلال ، پزشک باید حداقل دو مورد از این قسمت ها را که حداقل ۲ ماه از تجربه کردن آن میگذرد را داشته باشد.
تشخیص اختلال افسردگی مداوم
پزشکان نیز از علائم PDD برای تشخیص این اختلال استفاده می کنند. برای دریافت تشخیص، فرد باید حداقل دو علامت PDD داشته باشد – همچنین افسردگی یا تحریک پذیری که حداقل ۲ سال در بزرگسالان یا حداقل ۱ سال در کودکان و نوجوانان به طول انجامیده باشد. این علائم باید بر روی زندگی اجتماعی فرد، شغل و سایر جنبه های مهم زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد.
رفتار
روانپزشکان و سایر پزشکان از روشهای بسیار مشابهی در مورد درمان MDD و PDD استفاده می کنند.
مقاله مرتبط: لبنیات کم چرب بخورید تا کمتر دچار افسردگی شوید.
درمان MDD
چندین روش درمانی برای MDD وجود دارد. پزشکان، از جمله روانپزشکان، بر اساس شدت و نوع علائم، به تعیین مناسب ترین برنامه درمانی کمک می کنند. برای MDD خفیف، آنها اغلب روان درمانی و علائم نظارت را توصیه می کنند. با این حال، پزشک ممکن است برای فردی که علائم MDD با هر شدت دارد، دارو را توصیه کند. درمان های MDD متوسط اغلب شامل روان درمانی و دارو است.درمان های مبتنی بر روان درمانی شامل موارد زیر است:
· درمان شناختی رفتاری (CBT)
· فعال سازی رفتاری
· روان درمانی بین فردی
داروهای MDD عبارتند از:
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین(SSRI) ، مانند سرترالین (Zoloft) و سیتالوپرام (سلکسا) مهارکننده های بازگشت مجدد سروتونین-نوراپی نفرین (SNRI ها)، مانند ونلافاکسین (Effexor) و دولوکستین (Cymbalta) داروهای دیگر، مانند بوپروپیون (ولبوترین) و میرتازاپین .(Remeron)
داروها معمولاً با دوز کم شروع می شوند و در صورت نیاز افزایش می یابد. علائم MDD می تواند در حداقل ۲ هفته بهبود یابد ، اما ممکن است فرد قبل از گذشت ۱۲ هفته عاری از علامت باشد. استفاده از دارو و روان درمانی می تواند مؤثرتر از دارو باشد.
درمان PDD
درمان PDD با درمان MDD تفاوت چندانی ندارد و شامل موارد زیر میشود:
روش های روان درمانی، مانند CBT داروها، از جمله SSRI ها یا SNRI ها SSRI معمولا اولین دارویی است که یک روان درمانگر تجویز می کند.
این نوع از عوارض جانبی کمی نسبت به SNRI ها ایجاد می کند. با این حال ، تعدادی از عوامل در تصمیم گیری در مورد دارو مهم هستند. پزشکان با مردم همکاری می کنند تا اطمینان حاصل کنند که انتخاب و دوز دارو به بهترین وجه نیازهای آنها را برآورده می کند.
