اختلال طیف اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم یا (ASD) یک ناتوانی در رشد است که می تواند باعث ایجاد چالش های مهم اجتماعی، ارتباطی و رفتاری شود. غالباً در افراد مبتلا به ASD ویژگی های ظاهری که آنها را از افراد دیگر جدا  کند، وجود ندارد. اما افراد مبتلا به ASD ممکن است با روش های متفاوتی ارتباط برقرار کنند، تعامل  کنند، رفتار کنند و یاد بگیرند. یادگیری، تفکر و توانایی های حل مسئله در افراد مبتلا به ASD می تواند از استعدادهای فوق العاده تا مشکلات شدید، طبقه بندی شود.

برخی از افراد مبتلا به ASD در زندگی روزمره خود به کمک های زیادی نیاز دارند درحالی که بعضی ها به کمک کمتری احتیاج دارند. در حال حاضر تشخیص بیماری ASD شامل چندین بیماری است که قبلاً به طور جداگانه تشخیص داده می شدند: اختلال اوتیسم ، اختلال رشد فراگیر که به صورت دیگری مشخص نشده باشد (PDD-NOS) و سندرم آسپرگر. به مجموع این شرایط اکنون اختلال طیف اوتیسم گفته می شود.

• علائم و نشانه ها

افراد مبتلا به ASD اغلب در مهارت های اجتماعی، عاطفی و ارتباطی مشکل دارند. آنها ممکن است رفتارهای خاصی را مدام تکرار کنند و نخواهند که درفعالیت های روزانه خود تغییری ایجاد کنند. همچنین بسیاری از مبتلایان به ASD روشهای متفاوتی در یادگیری ، توجه یا واکنش به اشیاء دارند. علائم ASD در اوایل کودکی شروع می شوند و به طور معمول در طول زندگی یک فرد ادامه می یابند.

کودکان یا بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است:

1. برای نشان دادن علاقه خود به اجسام اشاره نکنند. (به عنوان مثال ، به هواپیما در حال پرواز اشاره نمی کنند)
2. وقتی شخصی به چیزی اشاره می کند به آن شیء نگاه نکنند.
3. در ارتباط با دیگران مشکل داشته باشند یا اصلاً توجهی به افراد دیگر نداشته باشند.
4. از تماس چشمی خودداری کنند و ترجیح دهند که تنها باشند.
5. در درک احساسات دیگران یا صحبت کردن درمورد احساسات خود مشکل داشته باشند.
6. ترجیح دهند که با کسی تماس نداشته باشند یا مورد نوازش قرار نگیرید ، یا ممکن است فقط وقتی بخواهند اجازه نوازش کردن بدهند.
7. به نظر برسد وقتی مردم با آنها صحبت می کنند بی اطلاع هستند ، اما به صداهای دیگر پاسخ دهند.
8. به مردم بسیار علاقه مند باشند، اما ندانند که چگونه با آنها صحبت کنند ، بازی کنند یا با آنها ارتباط برقرارکنند.
9. کلمات یا عباراتی که به آن ها گفته می شود را تکرار کنند.
10. در بیان نیازهای خود با استفاده از کلمات یا حرکات معمولی مشکل داشته باشند.
11. بازی های “وانمود کردنی” را انجام ندهند. (برای مثال ، وانمود نکنند که به عروسک غذا میدهند)
12. بارها و بارها اقداماتی را تکرار کنند.
13. هنگام تغییر روال ، مشکل سازگاری با روند جدید داشته باشند.
14. نسبت به بو، مزه، شکل، صدا یا احساس اجسام مختلف واکنشهای غیرمعمول داشته باشند.
15. مهارت های خود را از دست دهند. (برای مثال ، گفتن کلماتی را که قبلا استفاده می کردند متوقف شود)

• تشخیص

تشخیص ASD می تواند دشوار باشد. زیرا هیچ آزمایش پزشکی، مانند آزمایش خون، برای تشخیص اختلالات وجود ندارد. پزشکان برای تشخیص بیماری به رفتار و پیشرفت کودک نگاه می کنند تا به تشخیص برسند. اختلال طیف اوتیسم گاهی اوقات در ۱۸ ماهگی یا کمترتشخیص داده می شود. تا سن ۲ سالگی ، تشخیص توسط یک متخصص باتجربه می تواند بسیار قابل اعتماد باشد. با این وجود، بسیاری از کودکان تا بزرگتر شدن تشخیصشان نهایی نمی شود. این تاخیر بدان معنی است که کودکان مبتلا به ASD ممکن است کمک های اولیه ای را که لازم دارند به موقع دریافت نکنند.

• درمان

در حال حاضر درمانی برای ASD وجود ندارد. با این حال ، تحقیقات نشان می دهد که اقدامات مداخله ای درمانی زود هنگام می توانند رشد کودک را بهبود بخشند. خدمات مداخله ای اولیه به کودکان از بدو تولد تا ۳ سالگی (۳۶ ماه) کمک می کند تا مهارتهای مهمی را بیاموزند. این خدمات می توانند شامل درمان هایی برای کمک به کودک در گفتگو، راه رفتن و تعامل با دیگران باشند. بنابراین، اگر فکر می کنید فرزند شما مبتلا به ASD یا مشکلات رشد رفتاری است، بسیار مهم است که در اسرع وقت با پزشک کودک خود صحبت کنید.

حتی اگر فرزند شما به ASD مبتلا نباشد، باز هم ممکن است او واجد شرایط خدمات درمانی مداخله ای زودهنگام باشد. قانون آموزش افراد دارای معلولیت (IDEA) می گوید: کودکان زیر ۳ سال (۳۶ ماه) که در معرض خطر تأخیر در رشد هستند ، ممکن است واجد شرایط خدمات باشند. این خدمات از طریق یک سیستم مداخله اولیه در ایالت شما (در آمریکا) ارائه می شود که از طریق این سیستم می توانید درخواست ارزیابی بدهید.علاوه بر این، درمان علائم خاص، مانند گفتار درمانی برای تأخیر درمهارت های زبانی، اغلب نیازی به انتظار برای تشخیص رسمی ASD ندارد.

• علل و عوامل خطر

ما همه دلایل پیدایش ASD را نمی دانیم. با این حال، ما آموخته ایم که علل بسیاری برای انواع مختلف ASD وجود دارد. ممکن است عوامل مختلفی وجود داشته باشد که احتمال ابتلا کودک به ASD را افزایش دهد، از جمله این عوامل می توان به عوامل محیطی، بیولوژیکی و ژنتیکی اشاره کرد.

1. بیشتر دانشمندان قبول دارند که ژنها یکی از عوامل خطرزا هستند که می توانند احتمال ابتلا فرد را به بیماری ASD ، بیشتر کنند.
2. کودکانی که خواهر و برادر با مشکل ASD دارند، بیشتر در معرض ابتلا به ASD قرار دارند.
3. برای افرادی که شرایط ژنتیکی یا کروموزمی خاصی دارند، مانند سندرم X شکننده یا توبروز اسکلروزیس، احتمال بیشتری برای ابتلا به ASD وجود دارد.
4. هنگامی که در دوران بارداری دارو مصرف شود. مثلا داروهای تجویزی والپروئیک اسید و تالیدومید با خطر بیشتر ابتلا به ASD مرتبط هستند.
5. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد دوره بحرانی برای ایجاد ASD قبل ، حین و بلافاصله پس از تولد وجود دارد.
6. کودکانی که از والدین با سن بیشتر متولد می شوند بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند.

ASD همچنان یکی از نگرانی های مهم بهداشت عمومی است. مانند بسیاری از خانواده هایی که با ASD زندگی می کنند، CDC هم می خواهد دریابد که چه عواملی باعث بروز این اختلال می شود. دانستن عواملی که احتمال ابتلا  فرد را  به بیماری ASD  بیشتر می کند به ما کمک می کند تا درباره دلایل وعلل پیدایش بیماری بیشتر بدانیم. ما در حال حاضر در حال کار بر روی یکی از بزرگترین مطالعات ایالات متحده هستیم، به نام Study to Explore Early Development (SEED). SEED (مطالعه جست و جو برای شناخت مراحل اولیه رشد) در حال بررسی بسیاری از عوامل خطرزا برای ابتلا به ASD، از جمله عوامل ژنتیکی، محیطی، بارداری و رفتار است.

• چه کسانی تحت تأثیر قرار گرفته اند؟

اختلال طیف اوتیسم در همه گروه های نژادی، قومی و اقتصادی رخ می دهد، اما در بین پسران حدود ۴ برابر بیشتر از دختران است. بیش از یک دهه است که شاخه ای از CDC به نام شبکه نظارت بر اوتیسم و ناتوانی های رشد (ADDM) تعداد کودکان مبتلا به ASD را در ایالات متحده تخمین زده است. ما درمورد تعداد کودکان مبتلا به ASD  بسیاری آموختیم. بسیارمهم است که به همین روش تغییرات جمعیت کودکان مبتلا به ASD را دنبال کنیم تا اطلاعات بیشتری نسبت به این اختلال کسب کنیم.

• اگر نگران هستید

اگر فکر می کنید فرزند شما ممکن است اختلال طیف اوتیسم داشته باشد؛ یا فکر می کنید ممکن است مشکلی در نحوه بازی کردن، یادگیری، صحبت کردن یا رفتارهای فرزندتان وجود داشته باشد، با پزشک کودک خود تماس بگیرید و نگرانی های خود را با او در میان بگذارید. اگر شما یا پزشک هنوز نگران هستید، از پزشک بخواهید که شما را به یک متخصص ارجاع دهد که بتواند ارزیابی دقیق تری از فرزند شما انجام دهد. متخصصانی که می توانند ارزیابی دقیق تری انجام دهند و تشخیص دهند، عبارتند از:

1. متخصصان رشد کودک (پزشکانی که در زمینه رشد کودک و کودکان دارای نیازهای ویژه آموزش ویژه ای دارند)
2. متخصص مغز و اعصاب کودک (پزشکانی که روی مغز ، ستون فقرات و اعصاب کار می کنند)
3. روانشناسان کودک یا روانپزشکان (پزشکانی که از ذهن انسان آگاهی دارند)

تحقیقات نشان می دهد که خدمات مداخله ای اولیه می توانند رشد کودک را تا حد زیادی بهبود بخشند. برای اطمینان از اینکه فرزند شما به تمام پتانسیل خود برسد، بسیار مهم است که کمک به بهبود ASD هر چه زودتر شروع شود.

• ایمنی واکسن

برای برخی از مردم  این نگرانی وجود داشته است که ممکن است ASD با واکسن هایی که کودکان دریافت می کنند در ارتباط باشد. اما مطالعات نشان داده اند که هیچ ارتباطی بین دریافت واکسن و ایجاد ASD وجود ندارد.